Je bent zo’n leerkracht die het zo graag goed wilt doen. Die alles tot in de puntjes wil voorbereiden. De rapporten met de oudergesprekken komen eraan. Je bent al weken, ook in je hoofd, alles aan het regelen. Je hebt je stukjes op het rapport wel 10x nagelezen, een collega heeft het nagelezen en alle spelfouten zijn eruit gehaald. Je bent blij dat ze af zijn en nu is het tijd om die oudergesprekken voor te bereiden. Elke kind schrijf je helemaal uit, je constateert dat je eigenlijk dit misschien niet in 10 minuten met die ouders kan delen. De dagen voorafgaand aan de gesprekken ben je gespannen, je wil heel graag dat al die 25 tot 30 oudergesprekken voorbij zijn. Je slaapt de nacht voorafgaand onrustig en je staat met een zenuwachtig gevoel op. De zenuwen gieren door je lijf. Je collega’s merken dit op en praten je moed in. Jij hoort alleen het stemmetje: Oh, als het maar goed gaat. Heb ik als juf of meester mijn werk goed gedaan? Zullen de ouders tevreden zijn? Wat gaan ze zeggen? Gedurende schooldag merk je dat je er niet helemaal blij bent, bij de kinderen. Je bent sneller prikkelbaar en kan minder goed het geluid van de kinderen aan. Je grenzen zijn sneller bereikt en je voelt je moe, onwijs moe. Dan merk je dat de afgelopen periode veel energie heeft gevraagd naast het lesgeven en de normale zaken van de klas. De school is uit, snel je klas nog even op orde stellen, kopje thee erbij en de eerste ouders komen al binnen. Je neemt diep adem en probeert te ontspannen. De ouders geven je de feedback: ‘Ongelofelijk, wat zie jij ons kind goed. Het is precies hoe hij is. “ Je voelt de opluchting en ontspanning door je lijf stromen. Je gesprekken verlopen prettig, ondanks dat het niet altijd even positief nieuws is wat je moet brengen. Je haalt opgelucht adem, het zit er op. Je voelt in je lijf opluchting en tegelijk een zwaar gevoel opkomen. Je evalueert nog even met collega’s en rijdt zonder dat je weet waar je rijdt naar huis. Thuis kun je even niet meer praten, het is teveel. Je bent moe, wil het liefste slapen, maar het lukt niet. Je zoekt nog wat ontspanning, maar tegelijk zit je alweer met je hoofd bij morgen. Je beseft dat je lessen nog niet voorbereidt. Je voelt je nog meer gespannen. Stiekem weet je dat het lukt als je morgenochtend het nog doet, maar het zit je niet lekker.
Na een kopje thee en een aflevering op Netflix ga je naar bed. Je ligt met je hoofd op het kussen….je hoofd tolt. Na een uur val je toch in slaap. In de nacht word je meerdere malen wakker met een onbestemd, onrustige gevoel. Je wekker gaat al vroeg, want je moet nog voorbereiden. Kapot, alsof er een vrachtwagen over je heen heeft gereden sta je op en doe je alles op de automatische piloot.
Je stapt je klas binnen, het vliegt je aan en je voelt de tranen opkomen. Je bent weer te ver gegaan.
Dit is mijn verhaal, dit was ik toen ik nog niet mijzelf op één zette. Ben jij dit nu en wil je dit niet meer?
Laten we samen de reis bewandelen om ook een vitale juf of meester te worden? Echt geloof mij, dit kan echt anders. Jij kunt dit veranderen.
Stuur mij een berichtje en dan gaan we samen dit aan.
Maar nu eerst na school, hup met je kop die zon in. Opladen!
Tot snel!
Liefs, Annet
Comments